روزی استادی سر کلاس درس رفت. او به جای دفتر و کتاب و جزوه، چند بسته و یک ظرف شیشه‌ای بزرگ به همراه داشت. شاگردان تعجب کرده بودند و با خود زمزمه می‌کردند: «این‌ها برای چیست؟»
استاد پشت میز رفت و شیشه را روی آن گذاشت. سپس از درون یکی از بسته‌ها، سنگ‌های درشتی درآورد و در شیشه ریخت تا جایی که شیشه پر شد و دیگر جایی برای سنگ‌های درشت نبود. استاد رو به شاگردان کرد و پرسید: «آیا این شیشه پر است؟» آن‌ها جواب دادند: «بله استاد، پر است.»
استاد از درون بسته‌ی دیگر، شن‌هایی درآورد
هدف ما از داشتن مال و خانواده، کار و دین و هر دارایی که تو این دنیا هست واقعاً چیه؟
به قول مولانا در بخش دهم دفتر چهارم مثنوی می گوید مثال ما مثال تون گران است؛ کسی که آتش حمام عمومی را روشن نگه می دارد و هیزم را در تنور حمام می اندازد و گرمای شدیدی را تحمل می کند و چون سر و صورت و لباسشان از دوده سیاه شود خودش نیز حمام می کند. یعنی ما باید دارایی هایمان را در آتش بیندازیم تا اول بر دیگران و بعد بر خودمان خیر واقعی رسانیم و با گرمای آتشی که خود آن را بر افروخته ایم پاک کنیم و مهم اینجاست که به نقش و نگار زیبای کاشی های حمام که به مثال تعلقات دنیوی است دل نبندیم تا راحت تر بیرون آییم چون برای تماشا به حمام نمی رویم هدف ما فقط پاک شدن. بعد از هر سیاه شدنی باید حمام کرد و سیاهی وجود را زدود ؛ دارایی ما برای رسیدن به کمال است مبادا روزی به خود اییم و بینیم تمام عمر مشغول دارایی ها بوده ایم. احکام شرع و نماز و روزه و این قبیل وسیله است تا شاید در یک لحظه توکل و توسل، پشیمانی و توبه و امید و بندگی را بدست آوریم
